Dwa tomy napisane przez Dietricha
Emme traktują o mniej znanym i popularnym okresie życia Lutra, czyli o jego
latach młodzieńczych, czasach przed wstąpieniem do klasztoru, jak i pierwszych
latach w zakonie. Autor analizuje przyczyny obrania przez Lutra właśnie takiej
drogi, poddając weryfikacji tezy min. o pojedynku, śmierci przyjaciela, strachu
przed burzą, które to miały spowodować nagły przypływ pobożności u niemieckiego
studenta. Ciekawe wydaje się podejście Emme, który stosuje zapomnianą często
dzisiaj, a szanowaną dawniej metodę badania teologii danego myśliciela za
pomocą związków z jego psychiką i osobowością. Dowiemy się zatem co studiował
Luter, jakie poglądy wygłaszał będąc żakiem, jakich miał przyjaciół, kto
wywierał na niego wpływ, dlaczego wybrał akurat zakon pustelniczy, kto, już w
zakonie był jego mentorem i jakie były początki formułowania się teologii
przyszłego arcyherezjarchy. Oprócz
ciekawej analizy charakteru głównego bohatera, książka ukazuje zajmujący świat
ówczesnych szkół, uniwersytetów, zakonów i dysput religijnych, kiedy to niby,
zdaniem wielu dzisiejszych autorytetów, wolność dyskusji była pojęciem
nieznanym. Należy na koniec dodać, iż powyższa biografia nie była pisana przez
katolika chcącego specjalnie wyszukać fakty pozwalające ukazać Lutra w
negatywnym świetle, ale przez protestanta pragnącego po prostu dowiedzieć się
więcej o tej postaci. Zaskakującym (dla protestantów) rezultatem badań Emme
jest jednak dzieło krytyczne i ujawniające wiele spraw, których sam Luter
zapewne wolałby nie ujawniać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz