Jest to pierwsza polityczna biografia
jednego z najciekawszych polskich książąt doby rozbicia dzielnicowego. Wrocławski naukowiec, przedstawiając najpierw burzliwe tło
śląskiego średniowiecza porusza szczegółowo najważniejsze w kontekście
opisywanej przez siebie postaci tematy. Wychodzi od samych źródeł władzy,
legitymizacji, ograniczeń, uprawnień i odniesienia religijnego na tle epoki.
Następnie, również w pewnego rodzaju kontekście religijnym poznajemy historię i
uwarunkowania polityczne rodziny Henryka, jego drogę do władzy, którą najpierw
musiał współdzielić z swym charyzmatycznym ojcem, by potem, niestety na krótko
dzierżyć ją już samodzielnie. Rozdział opisujący ten okres pt. Trzy lata
samodzielności pokazuje jak wyglądały skomplikowane procedury przejęcia władzy
oraz w jaki sposób od nowa należało wytworzyć swój własny autorytet, o który,
mimo tego, iż średniowiecze było epoką hierarchiczną, wcale nie było tak łatwo.
W ostatniej części Wiszewski opisuje plany i działania zmierzające do
zjednoczenia rozbitych księstw oraz próbuje odpowiedzieć, czy Henryk II
rzeczywiście był najbardziej chrześcijańskim z naszych książąt. Dzieło wieńczy romantyczny
(? – to stwierdzenie również w książce zostaje podważone) finał w postaci bitwy
pod Legnicą, zakończonej śmiercią księcia. Napisana w oryginalny sposób i wartkim
językiem książka powinna być wzorem dla innych biografii politycznych z zakresu
historii średniowiecznej Polski.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz